رفتارهای تکراری

January 2020 (دی ماه 1398)

رفتارهای تکراری

علایق محدود و رفتارهای تکراری یکی از دو معیاری است که در راهنمای تشخیصی روانپزشکی جهت تشخیص اٌتیسم لحاظ شده است . اما این موارد طیف وسیعی را شامل میگردد که ممکن است به صورت مجموعه های مختلف و با شدت های متفاوت در میان افراد مبتلا به اوتیسم ظاهر شوند. در این مقاله، تغییر در درک اهمیت رفتارهای تکراری در اٌتیسم و پذیرش آنها بحث شده است.

رفتارهای تکراری چیست؟

دانشمندان رفتارهای تکراری را در دو گروه دسته بندی می کنند. گروه اول رفتارهای تکراری حرکتی نظیر بال بال زدن یا تکان دادن بدن، و ایجاد صداهایی مانند غرغر کردن یا تکرار عبارات خاص هستند.  گروه دوم رفتارهای تکراری شامل  برخی علایم  اتیسم مانند اصرار بر یکسانی روتین‌ها و تشریفات و علایق شدید به برخی موارد است.

آیا رفتارهای تکراری منحصر به اتیسم میباشد؟

رفتار های تکراری مختص اتیسم نبوده بلکه در موارد دیگر نیز دیده میشود به عنوان مثال، بسیاری از دختران مبتلا به سندرم رت، دائماً دست های خود را فشار داده یا به هم می مالند. همچنین رفتارهای تکراری مشخصه اختلال کم توجهی و بیش فعالی، اختلال وسواس فکری اجباری و اسکیزوفرنی نیز میباشد.

در ضمن این حرکات همچنین بخشی از رشد و توسعه طبیعی نوزادان و کودکان نیز هستند. نوزادان و کودکان نوپای غیر مبتلا، ممکن است پاهای خود را مکرراً  تکان داده و یا لگد بزنند، در حین بازی به جلو و عقب تکان داده و یا دستان خود را از هیجان تکان دهند. این حرکات به طور فزاینده ای برای کمک به کودکان برای درک نحوه عملکرد بدنشان و ایجاد حرکات ارادی هماهنگ مهم هستند.

این حرکات تکراری اولیه، ممکن است در افراد مبتلا به اتیسم شدیدتر باشند و پس از دوران کودکی ادامه یابند. حتی گاهی اوقات افراد بزرگسال نرمال نیز ممکن است حرکات تکراری مانند تکان دادن پا، ریتم زدن با انگشتان روی میز، یا جویدن درپوش قلم را حین تمرکز از خود نشان دهند و همچنین ممکن است علاقه شدیدی به یک گروه موسیقی یا تیم ورزشی خاص داشته باشند، دقیقاً مانند افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم که علاقه مندی شدید به موارد خاصی نظیر برنامه قطارها یا طبقه بندی پروانه ها را نشان می دهند.

چگونه رفتارهای تکراری به عنوان بخش مهمی از اتیسم درک شد؟

رفتارهای تکراری یکی از اولین علایم اتیسم است که در دوران کودکی ظاهر می گردد. اگرچه آنها در تمامی افراد در سراسر طیف اتیسم دیده می شوند، با این حال در افرادی که توانایی شناختی پایین‌تری دارند، شدید تر و بارزتر هستند.

از زمانی که اختلال طیف اتیسم برای اولین بار مشخص گردید، رفتارهای تکراری به عنوان بخشی از آن شناخته شده است. لئو کانر و هانس آسپرگر به حرکات تکراری و اصرار بر روال روتین و یکسان در اولین کودکانی که توصیف کردند اشاره نمودند.

با این حال، برای چندین دهه تحقیقات اتیسم بر گروه اصلی دیگری از ویژگی‌های اتیسم مانند مشکلات اجتماعی و مشکلات ارتباطی متمرکز بود. لذا رفتارهای تکراری به خوبی مورد مطالعه و شناخت قرار نگرفتند.

رفتارهای تکراری جزء الزامی معیارهای تشخیص اتیسم که در نسخه قبلی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تعریف شده نبود، ولی در طول دهه گذشته، دانشمندان به این رفتارها به عنوان یکی از علایم محوری در تعریف اتیسم توجه کرده اند.

چگونه ” خود تحریکی” با رفتارهای تکراری مرتبط است؟

به زیر مجموعه‌ای از حرکات تکراری مانند چرخش، تکان دادن دست یا صدا در آوردن گاهی اوقات «خود تحریکی» می‌گویند که مخفف عبارت رفتار خود تحریک‌کننده است. اصطلاحی بالینی که برخی از افراد متخصص اختلال طیف اتیسم آن را پذیرفته‌اند و در مورد اهمیت آن صحبت کرده اند.

با این حال، بسیاری از محققان در حال حاضر از بکار بردن اصطلاح خود تحریکی انتقاد می کنند و اظهار میدارند که این اصطلاح در واقع می تواند پذیرش رفتارهای تکراری را توسط دیگران و جامعه را مخدوش نماید.

دکتر Matthew Goodwin ، دانشیار علوم بهداشتی و علوم کامپیوتر دانشگاه  Northeasternدر بوستون اذعان میدارد “به محض اینکه این رفتار ها را بعنوان خود تحریکی نامیدید، دیگر در درک درست اینکه واقعا چرا افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم ممکن است این رفتار ها را انجام دهند، متوقف می‌شوید.“ او اضافه مینماید اگر این رفتارها صرفاً خود تحریکی تلقی شوند، افراد مبتلا ممکن است برای سرکوب آنها تحت فشار قرار گیرند.

آیا رفتارهای تکراری کارکردی فراتر از خود تحریکی دارند؟

 در گذشته برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که رفتارهای تکراری راهی را به افراد مبتلا به طیف اختلال اتیسم ارائه می‌نماید تا از دنیای بیرون دوری کنند. برخی دیگر معتقد بودندکه این رفتارها هیچ کارکردی نداشته و صرفاً منعکس کننده یک سیستم عصبی بی نظم هستند.

با این حال، در طی چندین سال گذشته،  متخصصین و همچنین افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم، طیف گسترده ای از عملکردها را توصیف کرده اند که رفتارهای تکراری برای آنها انجام می دهند.

اگرچه ظاهرا بنظر میرسد که انجام این رفتارها فقط احساس خوبی ایجاد میکند، اما واقعیت فراتر از آن است. رفتارهای تکراری میتواند به افراد مبتلا راهی جهت بر طرف نمودن اضطراب، ایجاد یا حفظ آگاهی بدن خویش، تمرکز یا مقابله با احساسات طاقت فرسا را ارائه دهد. این حرکات همچنین ممکن است به افراد مبتلا به اتیسم کمک کنند تا وضعیت ذهنی یا عاطفی خود را به دیگران منتقل نمایند.

یک رفتار ممکن است در افراد مختلف، یا حتی در یک فرد در زمان های متفاوت، بسته به موقعیت یا خلق و خوی وی، اهداف متفاوتی داشته باشند.

آیا رفتارهای تکراری مضر هستند؟

گاهی اوقات رفتارهای تکراری شدید یا مداوم افراد مبتلا را از درگیر شدن در فعالیت های مهم مانند یادگیری در مدرسه باز می دارد. گاهی اوقات، این حرکات می توانند منجر به آسیب رساندن به دیگران یا آسیب رساندن به خود فرد شوند، مانند زمانی که یک فرد مکرراً سر خود را به دیوار می کوبد.

متاسفانه با توجه به اینکه هنوز جامعه درک صحیحی از این گونه رفتارهارا ندارد، این رفتارهای تکراری ممکن است عجیب تلقی گردد که خود پیامدهای اجتماعی جهت افراد مبتلا به اتیسم داشته و دوست‌یابی یا یافتن شغل را برای آنها دشوار‌تر می سازد.

چگونه می توان رفتارهای تکراری را به بهترین نحو مدیریت کرد؟

در واقع هیچ روش قابل اعتمادی برای درمان رفتارهای تکراری در اتیسم وجود ندارد.

برای سال‌ها، پزشکان در درمان اتیسم بر حذف رفتارهای تکراری در افراد مبتلا تمرکز داشتند که گاهی اوقات شامل روش های افراطی مانند تجویز داروهای قوی ضد روان پریشی و یا حتی وارد کردن شوک الکتریکی به آنها در هنگام انجام این رفتارها می شد.

بسیاری از پزشکان متخصص اتیسم اکنون مطرح می کنند که این رفتارها نیاز به مداخله ندارند، مگر مواردی که منجر به آسیب فیزیکی به فرد مبتلا به اتیسم یا دیگران شوند.

در صورتیکه رفتاری باعث حواس پرتی یا مانع از شرکت فرد مبتلا به اتیسم در مدرسه یا فعالیت های دیگر شود، پزشکان ممکن است سعی کنند عملکرد آن رفتار را در فرد مبتلا شناسایی نمایند. برای مثال، اگر انجام حرکات چرخشی در کلاس به کودک مبتلا  کمک می‌کند تا اضطراب خود را تسکین دهد، پزشک معالج وی ممکن است سعی کند راه‌کارهایی برای به حداقل رساندن اضطراب بیابد یا استفاده از رفتار آرام‌بخش دیگری را جایگزین آن نماید که کمتر مخرب باشد.

در مورد رفتارهایی که دیگران ممکن است آن را عجیب و غریب تلقی نمایند، افراد مبتلا به اتیسم ممکن است نیاز به کمک داشته باشند تا راهبردهایی برای به تاخیر انداختن انجام آن رفتارها تا زمانی که تنها یا با افراد غیر قضاوت کننده باشند، ابداع کنند و مهم تر از همه راه حل در این مورد به این سادگی  است که دیدگاه جامعه در مورد این گونه رفتار های تکراری و نه افراد مبتلا به اتیسم، باید تغییر کند و مورد پذیرش جامعه قرار گیرد.

مترجم : دکتر هایده حائری

منبع:

Cite this article: https://doi.org/10.53053/ERTG7729